Sıkılmak yok!

Ne kadar çok ezgi var, şiir var ki arkadaş insan ordan alıp, şuraya getiren. Şurdan taaa oralara taşıyan. Hele ki onlar bir de yanlış içeçeklerle birleştiklerinde hayat çok daha farklı sanki.

Çok eski bir arkadaşı uzaklardan gözlüyormuşsun gibi bir hissiyat. Çünkü büyük klişe... Bilirsiniz derler ya, aynı şeyleri senden çok daha önce hissetmiş birileri. Hani 'hah, o demese ben diyecektim.'

Aynen öyle..

Şu an kafam güzel galiba, efkarlardayım...

Sevgiler...

bazen..

Bazen siz de istiyor musunuz amaçsızca bağırıp çağırmayı? Ve bu amaçsız istek özellikle de birşeyler için heyecanlanmamaya çalışırken olmuyor mu? Ve bazen, yine aynı amaçsız isteğinizi gerçekleştirirken tamamen bir sessizliğe gömülmek istemiyor musunuz? ve zorlanmıyor musunuz aynı anda haykırıp-sessiz olmaya çalışırken?
Ya da ben kendimi bazen böyle bir dengesizlik içerisinde buluyorum. Bu dengesizlik anlarından birinde blog oluşturmaya karar verdim ve farkedersiniz ki yine amaçsızca...